Oosters Dagboek, Gedichten - Felix Hogeboom Heiloo/Alkmaar: April 2003 - 44 blz. - 1e opl. 16 ex.

 

Context

De mate van getourmenteerdheid
viel samen met de tijd van het verblijf
in een ruimte arm aan verhaal
van kleuren, vormen en contrasten
Arm aan muziek die de kwetsbaarheid beschut

Deze omgeving kende geen genade
Met zijn rug naar de betonnen regelmaat
voelde de kunstenaar een harteloze wind
Een moment dat liefde niet voorstelbaar leek
Een moment dat een aanslag wilde plegen op de zin van zijn bestaan

Maar in zijn nood wist hij nog schoonheid te ontrukken
te ontworstelen aan het gebrek dat ogenschijnlijk heerste
In de omgeving van zijn zintuigelijke waarneming
die hij in verdiepend perspectief
in het licht van enige waarheid poogde te brengen.

De journalist

Een schuilhoek, een bemoediging
Een aanhechtingspunt
Een drager van wederwaardigheden
zo is de taal voor u geweest

Een monument voor het gevoel en de ervaring
in een tijd van wetenschap en techniek

Maar ook voor het volk het sentiment
waarvoor gij schreef
In dienst van ondernemers die de sensatie van de dag
stelden boven de hoge muze : uw expressieve hunkering

Altijd vechtend met het nut
De noodzaak van de tijd was immer
een kwelling voor de grootsten.
[juli '96]

Provincie

Achter gipsplaten verborgen
Vergeten in de regen
Voortgaand fietsend
Met plicht en verantwoordelijkheid
Op de bagagedrager
Met het tempo van doelmatigheid
Met gedachten daaraan ondergeschikt
Strak gaande door de zon, de bloei
Zonder wezenlijk herkennen
Zonder innerlijke groet
Een onbewogen kramp verhardt op het gezicht
Van hem waarbij het leven plaatsmaakte voor het fatsoen.
[aug. '96]

Perspectief

Je hebt kilometers
Inspanningsuren, ongemakken, vergelijkingen in kracht
Je hebt raakpunten met landschappen, andere luchten
Je hebt aanduiding van strakheid of plezier op de gezichten
Je hebt de waardering voor de omgeving die is gebouwd
Je hebt de echo van de geschiedenis, de fantasie
Je hebt de romantiek die dit alles wil omvatten
Je hebt eindeloze spiegels met daarachter het naakte hart
Na de illusies, schijnbaar oneindig kaleidoskopisch versplinterend
Zoek ik je wezen, zoek ik je trilling
Hoop dat je eens de angst laat varen
waarvan ik vermoed dat hij je mystificaties voor mij
haast onbenaderbaar maakt.
[aug. '96]

In verbondenheid

Zie onze persoonlijke wegen
achter de boeren rozen, roze en lila
Gescheiden door de handgevormde stenen
van de oude schuur
Versplinterd in de cultuur van het ongewisse
voorbij het weten, voorbij de decadentie

Met spanning van de natuurlijke aanwezigheid
van het mannelijk en vrouwelijk principe
heeft de droom onderdak in zwijgen
In een lach die het voorbehoud van ernst
en de gedachte wegneemt
zodat er ruimte komt voor kwetsbare onzekerheid
 
Opmerkzaam op het kleinste zuchtje wind
de koelte, de schaduwval

Niets zal achteloos en ongekend en ongeproefd ontsnappen
De tong van de begeerte krult
De zelfovergave zwelgt in vrijgemaakt, geëmancipeerd gevoel
zodat de zelfaanwezigheid niet door een ander wordt binnengetreden

Die ruimte van intimiteit is bestemd voor dieren
en veilige vogels
De genegenheid, de streling is voor de vacht van de kat,
de manen van het paard
de libelles in de lucht en het verkwikkend zuchten
van de bladeren
Die zachtheid wordt toegeschreven aan lichte schoenen
en een truitje
dat om haar lichaam gegoten zit

Vermoeidheid en pijn, een lichaam
waarin we elkaar bevestigen
Dijken, zee en polderdorpen, duinen, het decor
De gang van de anderen
De vissers, de bosarbeiders, de boeren
Passanten op de fiets
De lege winkelstraten in de provincie
De pleinen en de bakken met geraniums
Het lage gebouwtje van de benzinepomp achter het mais
Ditalles raakt ons slechts even aan

Het zilver van de abelen
De sprengen in de duinen
De klinkers in visgraatpatronen gelegd, soms los en kletterend
De fantasie in dakkapellen en in erkers van de herenhuizen

Rijtuiggroene deuren, de bomen langs de weg
Een greppel met doorgeschoten gras
Een donkere kerktoren
De brandweer en de harmonie
Een melkboer, een groentenman, een slager
Een nieuwe zwarte asfaltweg
Een onderlinge dorpsgroet
De buitenstaanders

Gecultiveerde bloemen en struiken in degelijke tuinen
De onaanraakbaarheid van het schemerleven
achter de vitrages
De bezoeker trots en in de waan van onderscheiding
Hij heeft de stille welvaart en zelfgenoegzaamheid gespeurd
Alsook het harde werken aan de middenstand, de bouw,
het land rondom

We lieten de wagensporen liggen
Steenslag en duin was ons avontuur
De zon brandde haar noodzaak als herinnering
op onze armen, ons gezicht
Wij waren silhouetten trots en ijdel
en in die menselijke hoedanigheid verbonden
Trekkend door het land met betekenis in bomen,
bladerdek en ondergroei

Afwisseling met dorre velden en vlaktes met gras
Ingesloten door groene zomen en welvend zand
Met even boven ons middel de aanvang
van het blauw uitspansel
Hemelboog zonder sterren
omstreeks het midden van de dag

Elk kraken van assen, tandwielen van de fietsen
krijgt door ons in de vorm van kleine opmerkingen perspectief
evenals het kraken van de ledematen
De luiheid en het genieten van het leven
De omschrijving van het leven in woorden door ons uitgesproken

Vervagende duidingen
met troebele afgewende blikken
De gêne om een hand, een kus, een aanraking
die in deze atmosfeer niet passend lijkt
De hartstocht brandt in dwalende verten
In het moment lijkt geen energie voor enige verdere naam
en handeling die dichterbij moet brengen

Want die gedrevenheid zal ontmaskerd worden als geweld
Machtsuitoefening en valse verhouding
gewogen op de weegschaal
eerder in ernstig gesprek bevestigd
Zo is het dat inzichten berustend op onderscheiding
zichzelf ontkrachten
Het regent in de diepe harten eenzaamheid

Toch geeft het eerste verse brood belofte,
overvloed en stevigheid
Een liefde onontbeerlijk die schuchtere bruggen maakt
En temidden van de intelligentie en verfijning van het gevoel
klinkt meest het  vluchtige bewegen
van de ongeladen sferen welke zwevend zijn
Terwijl man-vrouw en de diepte
van de noodzaak tot ontmoeting niet wezenlijk
wordt  aangeraakt

We staan voor beelden, herinneringen,
brokjes levensgeschiedenis
En proberen met  associaties het moment te verheffen
tot een verhaal van zuiver geluk, mijmeringen
waarin liefde geborgen is

We proberen de bladeren van elkaars bomen te ontcijferen
Verwondering samen te smeden
met de pruik van treurende wilgen
Koestering samen te brengen
in de blonde manen van het paard
Vrijheid te beleven in het spel van de druiven
Vermoedend dat zulke kinderachtige vertoning dwaasheid is
Toch zijn er twee werelden

Tussen ons ligt wezenlijk de ernst van de diepste bedoeling
De drang tot levensvervulling waarbij de lichtzinnigheid
van het spel als misleiding wordt gezien
welke evenals geveinsde onschuld en het gebruik van invloed,
macht niet aan de orde zijn

Is er geen narcisme, ijdelheid, het zwelgen in enig genot,
waartegen de oprechtheid in het geweer komt ?
Doorbreekt de verleiding wat eerder in ernst
tot persoonlijk domein is verklaard ?
Het provoceert de grenslijn van aanraking in gedachten,
aanraking in werkelijkheid
Die plotse ommekeer vanwege een bijna hels smachten
verwart het gemoed waardoor de blik juist zwijgend neerslaat
als blijven zo onzinnige uitspraken achterwege

In de weging van de gevoelens is de atmosfeer nog
tezeer beladen voor verdere toenadering
Er is zeker het lichte bewegen aan de oppervlakte
Het meegaan in de momenten, woorden, observaties, beelden
 
En het licht-en-schaduwspel daartussen
De geestigheid, de diepzin
Het heldere vermoeden van zuiverheid
In de glans daarvan kunnen we ons even geborgen weten
Maar het is nog zo ver van alle dagen, de zinnen, het verstand
De overwegingen, de onmogelijkheid, het tekort
Niet wetend of voor meer dan een ogenblik een arm,
een mond, een streling betekenis kan houden
en wordt bekrachtigd

De zang, de nazang, het beklijven
Het lied blijft onder voorbehoud verborgen
De vruchten van zinnelijkheid
werden in afgescheidenheid gegeten
Gemoedelijkheid en gemak geboden
Loomheid van comfort van twee gelegen aan de waterkant
In de overpeinzing beschermde gedachten
In het verwijlen de vrijheid van de onschuld en poëzie
Tederheid op afstand in de beschrijving van de vijver
Als rimpelend watervlak met eenden.

(geschreven n.a.v. fietstocht duinen PWN met Eleonora Krul)
[20-8-1996]

In de stilte van kelken

Van bloemen die naamloos de aarde kleuren
Het ingetogen orkest van schoonheid
In de volheid van de zomers
In vluchtige overvloed van het voorbijgaan
Met de herhaling van dit onzegbare
In de geest, in het hart
Met elke adem
Tussen licht en schaduw
Warmte, koelte, beslotenheid, openheid
Het stille juichen en zingen
Om de verscheidenheid
Welke de natuur weerspiegelt

De schroeven van putdeksels zijn me zo koud
De man die zonder zweet met boomstammen smijt
wel aardig voor even
Zo zijn de tuinbouwnederzettingen stemmig
Is het loof van prei en uien wel aantrekkelijk
alsmede de geur over het land
Zo is de snavel van de eenden guitig
alsook de verzonken pose van een exemplaar
van die vogelsoort op eigen vet en lucht
zo rustig en innig vredig op het water drijvend

Je hebt schitterende abelen met ritselend blad
Ruige vlaktes tussen duinvalleien
De bodem veert onder je voeten
Ditalles is bezield

Maar waar is jouw naam
Jouw stem
Jouw betekenis
Ik zoek je achter beelden.
[20-8-1996]

Queeste

De wortels van enige geschiedenis, kleur of seizoen
Wat voorbijtrok aan het oog
Waar onze handen naar reikten
In de huivering van de onwetendheid
Van accelerende straten
Verblind door middenstand
Weggerukt van vaderhuis, moederhuis
Jeugd in de uitverkoop
Daar rollen zich de landschappen, monumenten van menselijke erfenis uit
In geïllustreerde boeken
In de schaduw van het nut door de geest behoedt
Dat zich de adeldom veroorlooft
Om te grijpen over de dagen heen
In die diepte vragen de vormen naar hun afkomst
Geen blad, geen steen, geen bloem is zonder betekenis
Alles straalt in zijn aanwezigheid het volle licht
De stem van schepping trilt door alles heen
Geen bloei of sterfte zal zinloos zijn
Eerbied, liefde en respect maken de verschijnselen kenbaar
Er is bestaan in duizendvoudigheid en het juichen van de kinderen
De wegen leiden terug naar de herkenning van handen
Langs de gevels van waardigheid
Nietige gestalten verhoogd in glans
Een teder gaan
Waarbij de dromen vloeien
Over lijstwerk van sierlijkheid
Ontroering hierover doet stil verwijlen
Zonder enige verstoring
In geweldloos perspectief
De kracht van liefde
Welke juist in zachtheid besloten ligt.

De dichter

In de traagheid van het gemoed, de diepte
het oog van de melancholie
En nog immer
het verstilde reiken
naar de schoonheid 

van een onbevrachte jeugd

Een bevrijding pas
aan de horizon van de utopie
Maar desondanks
gaande door het leven
in de schaduw
Gaande in de weerklank
van het leven
En steeds de lente opnieuw.

Singelpark

De man in brons tegen de wind
Een poes zwart-wit en lief in het zonnetje
dat op de smalle stenen sokkel valt

Een vrouw klein en meisjesblond
gekruld naar het tafereeltje toegebogen
Een zacht moment strekt de pols en aait de vacht

Over het gras de adem van de wind
en verderop machtige bomen huivend
over het spiegelend watervlak

Een zorgeloos verwijlen
tot nabij de schemering
dwalend in 't gemoed.