Uit ons hart geschreven / (c) Sjoerd van Berkel,
Felix Hogeboom / Alkmaar, Heiloo -
december 1995 / NUGI 310 - gedichten (oorspronkelijk) / 50 ex.



Plein

Op het naamloos plein
leunt wat jeugd, zij weten weinig
vragen tussen hen
opgerookt en opgedronken
verveeld en achteloos
't onbeholpen gaan, zichzelf bewijzen
Liefde plat als de snackbar op de hoek
Eerlijke bakkers en slagers wonen er
te vinden achter de erkers van hun vaders
zonen sleutelen er aan brommers
de spijkerbroekenmeisjes lachen wat
op het naamloos plein
Terwijl de bomen langs de weg
verkleuren door de seizoenen heen
worden de tennisballen geslagen
zolang dat mogelijk is
door opgetutte moeders
met de kinderen naar school
op het naamloos plein
Door de gemeente wordt geschoffeld
de oudjes broos in wollen jas over de zebrapaden
jeugd met walkman op de fiets
een banale droom met peuken op de stoep
en bij het jeugdhonk bonkt het verzet tegen de loze tijd
als vanouds
het naamloos plein
zoals vermeld in ambtelijke annalen
Het leven bleef er wankelend en schimmig
als het vreemd-oranje licht uit strakke lantaarnpalen
de man tot slot die dit naamloos plein van poëzie voorzag
het was de laatste man
een dwaze vogel van de volle maan verdwijnend in de diepe nacht.



Ik zag je staan

Ik zag je staan en zei: hallo
jij zei: denk maar niet, dat gaat zo, zo
ik heb mijn principes
en ik zei: 0, en vroeg: wat is je naam?
jij zei: het gaat je niks an en ik kan hier
niet blijven staan
en ik zei: o, moet je dan weg?
jij zei: naar m'n werk dus je hebt pech,
er moet nog een brief naar de belastingdienst
die moet ik schrijven, ik kan hier dus niet blijven
en ik zei: o, en vroeg: is het zo erg ?
jij zei: ja, en ik zie op tegen een relatie met jou als een berg,
want dan krijgen we kinderen en die zullen hinderen
en ik zei: o, en vroeg: wil je een ijsje?
jij zei: nee, want dan denk je gelijk,
ik ben jouw meisje, da's altijd hetzelfde wijsje
en ik zei: o, en vroeg je adres
jij zei: gaat je niks an en ik moet eten
het is al half zes
en ik zei niks meer.



Nu is de nacht gekomen

Nu is de nacht gekomen
en ieder ligt op één oor
de kankeraars, de kritikasters
de mooie juffrouwen
de serveersters, uitgebuit en moe
want nu, nu is de nacht gekomen

Nu is de nacht gekomen
eenieder is de baas in bed
de onderwijzers, beterweters
de bakkers en de boeren
de hoertjes, uitgebuit en moe
nog niet, want nu is de nacht gekomen

Kousevoeten, eten moeten
muizen in de keuken
kouwe stenen
en op de tast
jouw deur weten te vinden
nee, verdomd, het is je moeder
en ik weer terug op kousevoeten
plassen moeten
meisjes
giechelen
Ans, kijk uit!

Nu is de nacht gekomen
schepen snurken in de haven
ik kan de masten zien
ze spiegelen het water
en ik voel me bang en eenzaam
want de nacht is nu, is nu gekomen.



Suite Bergamasque

Waarom is zij zo akelig stil ?
net of ze niet meer weet
wat ze nog zeggen wil

Ze houdt het roer in haar handen
als dit zo doorgaat
zullen we nog stranden

Stuurvrouw, zeg nog es wat
wat voor problemen
heb je op de wal gehad?

Waren het zeelui die je pestten
is je Liefde over
of zit je anders in de nesten ?

Nooit zeg je een woord teveel
niemand neemt in jouw ellende deel

Maar ineens zie ik
dat jouw buik iets dikker is
ik weet ineens de reden van jouw droefenis

Jij zegt: ga weg, wat doet u hier?
ik antwoord rustig
ik ben een passagier

Zij zegt: bent u gek
verdwijn onmiddellijk
of ik werp u van het dek

En ik ga weg, verslagen
en durf verder niks meer te vragen.


Fragment uit het dagboek van een onbekende man, gevonden op het strand
bij Scheveningen 3 april 1968, waarschijnlijk behorende bij
een opvarende van het motorschip Lutina, vergaan 31 maart 1968, waarbij
ook de genoemde stuurman om het leven kwam.



Schuchter vluchten

Achter ramen van huizen
die ik niet durf te kennen
wonen mensen
tevele mensen eenzaam
terwijl de beeldbuis straalt
en hen zonder mededogen met de wereld verbindt
een wereld die hen klein houdt
met oorlogen en tekorten
uitweidingen in kranten
een schaduw die kou brengt in 't hart
waar kwaad en onvermogen worden bevestigd
waar de droom allang gestorven is
eenvormige gordijnen langs galerijen van de middelmaat
de hond, de kat
snuisterijen op de vensterbanken
de barbeque met pils in hele kratten
gevoel dat overvloed te krijgen is, te kopen is
terwijl vele mensen eenzaam wonen
in straten die ik in het voorbijgaan liefst vergeten wil
het is zo pijnlijk immers om illusieloos te leven
voor het sterven langzaamaan al dood te gaan
wat is een vlinder van de Schone Kunsten nog
te midden van de roep van hoge heren
om marktwerking en efficiency ?
elke ongeregelde kleur een stille rebellie
elke eigen dans een ijdele waan
elke Kunstenaar een achterhaald figuur
en verbittering hierover dom
uitgelegd als een gebrek aan gezond verstand
en dan nog, dan nog, dan juist
roepen, schreeuwen, zingen om de Liefde als een kind
een kind dat al teveel heeft meegemaakt.

* Volledige tekst - Informatie e-mail: felixhvb@gmail.com