Sjoerd leest poëzie



Daphne's schilderij Haar schilderij is als haar leven: taferelen van kleur en laag, na laag, zoekend naar het hogere..de waarheid ? Maar na de nacht, heel nuchter, opent ze het raam in de ochtend. Ze kijkt, de straat is zelfs nu vol leven met vrouwen met bloemen in de armen, met mannen die de kramen opbouwen. Er wordt geschreeuwd, er wordt gelachen. Er wordt ruzie gemaakt. Haar lichaam danst op deze schijnbare oppervlakkig- heid, ze weet dat er een reden is voor dit leven, voor dit spel van licht en geluid. Een vraag en antwoord tegelijk. Jan 2001 Je hebt geen zicht op je eigen tijd, je eigen zeden en moraal, pas achteraf vergelijk je met de voorbije tijd, de voorbije tijd, en ontrafel je de rafels van al wat weer niet belangrijk en achterhaald is door het uur wij halen de tijd nooit in, maar haken achter aan en komen altijd te laat, hoewel dat niet hoeft te leiden tot pessimisme. Gedicht over de dichter die tracht het e-duiveltje van zijn lijf te houden Regen, maak mij schoon van zorgen, dat ik voel aangesloten te zijn, op de eeuwige bron van dood en geboorte, van hunkering en pijn, en iedere warme hand op schouder en onderarm nog altijd genoegen schenkt. Regen,ik zal niet buigen, voor het digitale, boze oog, ik zal mijn ziel on-line bewaren. Breng dan nu verlichting, of breng sneeuw. Tot zover deze dag Tot zover deze dag, deze dag van bloemenweelde en sluiers, de hartensluiers, van de bruidsmeisjes... de leraar doet z'n ogen dicht en ziet de weelde van daarbinnen tot zover dat licht een zwaan draait een rondje de hand van de kasteelheer wordt zichtbaar dichten is zinloos, het komt op, en als het wintert blijft zij ondergronds -er is niets aan te doen- alleen wachten achter het glas van het raam ach, tot zover deze dag, deze dag van bloemenweelde.

* Informatie e-mail: sber01@hotmail.com